9 ppt Ten temat ma: Wyświetleń72 Odpowiedzi8 Ocen na +-81 9 ppt ? Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): Gość - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:04) Watykan zatrząsł się w posadach, zobaczcie do czego prowadzi religia ( satanizm też jest religią ) Załączniki: Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): Gość - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:22) Jeszcze jedna interpretacja tych samych wydarzeń religijnych... Załączniki: Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): ~hurra - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:31) Słyszałam o tym. Jest coś w tym bardzo dziwnego. Przyznaje to wielu ludzi i nie tylko w Polsce. Dlaczego powiedz nie miałby to być okultystyczny rytuał? Reklama Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): Gość - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:36) ~hurra Słyszałam o tym. Jest coś w tym bardzo dziwnego. Przyznaje to wielu ludzi i nie tylko w Polsce. Dlaczego powiedz nie miałby to być okultystyczny rytuał? To był rytuał religijny w połączeniu z okultyzmem oraz czarną magią. Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): ~hurra - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:38) zbigniew1933 ~hurra Słyszałam o tym. Jest coś w tym bardzo dziwnego. Przyznaje to wielu ludzi i nie tylko w Polsce. Dlaczego powiedz nie miałby to być okultystyczny rytuał? To był rytuał religijny w połączeniu z okultyzmem oraz czarną po co? Dla kogo? I dlaczego uczestniczyli w tym rytuale najważniejsi oficjele w Europie? Reklama Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): Gość - Wtorek, 12 lipca 2016 (14:39) Sataniści po raz kolejny dali w twarz katolickiemu Bogu... Załączniki: Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): ~Iblis - Wtorek, 12 lipca 2016 (18:08) Jesteś częścią tego widowiska. Bezimiennym aktorem. Reklama Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): Gość - Wtorek, 12 lipca 2016 (19:02) ~Iblis Jesteś częścią tego widowiska. Bezimiennym aktorem. Chyba nie pojmujesz nieszczęśniku, to widowisko zorganizowali religianci a nie ateiści. Re: Satanistyczne rytuały w Szwajcarii Napisał(a): ~Iblis - Wtorek, 12 lipca 2016 (19:36) zbigniew1933 ~Iblis Jesteś częścią tego widowiska. Bezimiennym aktorem. Chyba nie pojmujesz nieszczęśniku, to widowisko zorganizowali religianci a nie zorganizowali twoi oświeceni przyjaciele z zachodniej Europy i USA. « Wróć do tematów Podobne tematy Każda religia, każdy kult ma własne rytuały Autor: Gość - Wto, (14:26) Unikatowy hotel w Szwajcarii Autor: rafal333 - Nie, (04:54) Tarot, magia, rytuały Autor: ~Paulina987 - Czw, (11:11) Rytuały spirytystyczne korzystacie ? Autor: ~Pawełek - Wto, (11:35)
Ks. Aleksander Posacki SJ„Czuję agresję w powietrzu” – powiedział któregoś razu ze sceny o atmosferze festiwalu Woodstock lider niemieckiej grupy Kreator – największej gwiazdy tegorocznego spotkania – propagującej właśnie teksty bluźniercze, igrające z najbardziej nikczemnymi tematami, nie wyłączając satanizmu wraz z profanacją Bożego Imienia. Nie jest więc prawdą, że treści satanistyczne – i to w sposób oficjalny, poprzez zaproszonych i rozreklamowanych gości – nie docierają na Woodstock. Tak mogą twierdzić tylko ignoranci lub ludzie stronniczo zauważył teolog niemiecki Klaus Berger, oddawanie czci szatanowi cieszy się aktualnie wielką popularnością – akceptowaną w społeczeństwie i wśród polityków – zwłaszcza w niektórych kręgach ezoterycznych oraz w sferze sztuki, a szczególnie muzyki. Zgodnie z opinią światowych ekspertów w tej dziedzinie (W. Schwetzingen), przynajmniej niektóre obszary muzyki rockowej determinuje ten temat. „Dance with mister D (evil)” to „taniec z diabłem”, „goat’s head soup” („zupa z głowy kozła”) nawiązuje do głowy kozła jako bafometa, rytualnego czy kultycznego symbolu szatana, który jest zresztą godłem Kościoła szatana La Veya, (gdzie owa głowa wpisana jest w pentagram, będący sam w sobie satanistycznym symbolem). Także przywoływania szatana (jakby spirytystyczne ewokacje czy swoiste antymodlitwy), jak „I leave satan on me („Pozwalam zbliżyć się do mnie szatanowi”) i „Help me, help we, Devie” („Pomóż mi, pomóż mi, diable”) potwierdzają to spostrzeżenie w równym stopniu, co bluźniercze urąganie Jezusowi jako „dead man” („martwemu człowiekowi” czy Synowi Bożemu, który nie zmartwychwstał) albo określanie Jezusa mianem szumowiny, co jest już zresztą znane od czasów satanizmu antycznego (K. Berger, „Po co jest diabeł?”, Poznań 2007, s. 237). Mimo że w reklamówkach i wywiadach dotyczących festiwalu Woodstock mówi się tylko o muzyce, to pomija się fakt, że przekazuje ona określone destrukcyjne treści językowe i światopoglądowe, w tym ewidentnie satanistyczne, co można udowodnić naukowo, analizując zarówno symbolikę, jak i semantykę propagowanej „sztuki”. Problem polega jednak na tym, czy satanizm traktuje się poważnie, co oczywiście nie dotyczy tylko samego festiwalu Owsiaka, ale w sposób oczywisty stoi w sprzeczności z orędziem pokoju, promowanym oficjalnie także poprzez znaki i symbole. Nie chodzi tylko o tę straszną muzykę Największą gwiazdą „muzycznej” strony festiwalu Woodstock był niemiecki zespół Kreator, przedstawiciel thrash metalu (zajmującego się horrorami, okultyzmem i satanizmem), pierwotnie działający pod nazwą Tyrant; został założony w 1982 roku. Niemiecka odmiana thrash metalu (teutonic thrash metal) jest uważana za najcięższą spośród dotychczas wymienionych. Inni reprezentanci to np. Sodom (wydał znany album o satanistycznych konotacjach – The Final Sign of Evil) czy Destruction. Wyraźne są tu wpływy black i death metalu. Stąd wiele zespołów black i death metalowych określa Kreatora jako swoją główną inspirację. W zespołach tego typu nie chodzi tylko o muzykę, ale o przekaz treści, słów i orędzi ideologicznych, o czym się często zapomina. Co to jest black metal właśnie w aspekcie treści? W warstwie słownej (zwanej czasem eufemistycznie „liryczną”) dominują głównie motywy satanistyczne, pogańskie, okultystyczne i jawnie antychrześcijańskie. Rotting Christ jest np. najbardziej znanym greckim zespołem blackmetalowym. Krzycząco bluźnierczy tytuł oznacza „bzdurnego” czy „butwiejącego” Chrystusa. Czasem w black metalu pojawia się tematyka wojenna, mizantropijna, czasem apokaliptyczna. Wszystko są to jednak odmiany estetyki ciemności, sympatii wobec zła, kultu Złego. Jedną z form ekspresji gatunku jest tzw. corpse paint – specjalny rodzaj czarno-białego makijażu, który potęguje wrażenie demoniczności członków zespołów, jak również ma symbolizować barwy wojenne wojowników walczących z chrześcijaństwem (rzeczywiście jest ono groźne dla miłujących Zło!). W miarę upływu czasu ukształtowało się wiele odłamów black metalu, pagan metal, NSBM, które bazują na spuściźnie po Vargu Vikernesie z Burzum, który to obok treści satanistycznych promował także treści narodowo-socjalistyczne. Podobnie w Polsce kolejne lata przyniosły wzrost liczby zespołów blackmetalowych, a także podział polskiej sceny. Część zespołów (np. Graveland, Fullmoon) upolityczniła swój przekaz (zespoły te skierowały się ku neonazizmowi, ukazując jego rzekome podstawy w kulturze dawnych ludów Europy i pogaństwie). Dla odróżnienia od reszty zwykło określać się je mianem NSBM. Pewna grupa zespołów (np. Arkona, Sacrilegium) oparła swój przekaz o etos wierzeń przedchrześcijańskich. Trzecia wreszcie część pozostała pod wpływem często dość płytkiego, ale zawsze groźnego satanizmu lub okultyzmu (Besatt, Mastiphal). W Polsce najwięcej kontrowersji związanych z nurtem black metal wywołał zespół Gorgoroth, który przyjechał z Norwegii do Krakowa w 2004 roku w celu nagrania swojego oficjalnego DVD. „Muzycy” przyozdobili scenę zwłokami martwych zwierząt, w tym nabitymi na pale odrąbanymi baranimi głowami oraz krzyżami, do których przywiązano nagie kobiety i mężczyznę. Jedna z dziewczyn wiszących na krzyżu zemdlała w czasie koncertu, jednak pomimo tego nie przerwano nagrań. Użyto dużej ilości syntetycznej krwi. Scena była odgrodzona od publiczności zasiekami z drutu kolczastego. Jako że owo DVD nagrywano w krakowskim studiu TVP, sprawa bardzo szybko została nagłośniona w polskich mediach, a jednocześnie – w duchu „poprawności politycznej” – zbagatelizowana. Death metal z kolei promuje śmierć w każdej postaci (w szerokim tego słowa znaczeniu), w tym eutanazji, aborcji, zbrodni przeciwko ludzkości, morderstw, dzieciobójstwa, a także deprawacji społeczeństwa (kazirodztwo, konsumpcjonizm, akty przemocy, gwałty). Tradycyjna tematyka tekstów dla tego gatunku porusza zagadnienia okultyzmu, ezoteryki oraz otwartego satanizmu (co Wikipedia określa eufemistycznie jako „zagadnienia związane z Biblią i negatywnymi postaciami np. diabłami, potworami, mutantami”). Satanizm we wszelkiej postaci pojawia się więc w death metalu, choć mówi się, że jest jednak domeną black metalu. Są zespoły prezentujące w utworach treści o tematyce społecznej i politycznej (Obituary, Dying Fetus). Obecnie w zasadzie nie występują granice tematyczne, co widać było w Kostrzynie. Promocje kultu śmierci, perwersyjnego zabijania, antyteizmu i satanizmu A co promuje zespół Kreator, uznany i profesjonalny inspirator oraz propagator podobnych treści, pojawiający się w glorii sukcesu na festiwalu Woodstock? Na pewno nic, co ma wspólnego z prawdziwie i głęboko pojętą ideą pokoju czy nawet ideologicznym pacyfizmem (teorią samą w sobie kontrowersyjną, nie mówiąc o samej „pacyfce”, która sama w sobie ma podejrzaną historię). Znana jest bowiem ilustracja z V wieku przedstawiająca św. Piotra ukrzyżowanego głową w dół. Święty Piotr został ukrzyżowany w rzymskim ogrodzie cesarza Nerona w 67 roku po narodzeniu Chrystusa. Odwrócony krzyż, zwany krzyżem Nerona, został zaadaptowany w wiekach średnich przez satanistów jako jeden z ich symboli, a dopiero później także przez „bojowników o pokój”, związanych zresztą początkowo głównie z komunizmem, który używał tego hasła najczęściej. Istnieje znany szesnastowieczny wizerunek szatana, posiadający na nakryciu głowy pięcioramienną gwiazdę (pentagram), a w oczach – krzyże Nerona, który bywa używany przez satanistów. Nie to jest jednak najważniejsze i nie na tym polega głównie prezentowanie treści satanistycznych na Woodstock. Wróćmy więc do ideologii czy treści symbolicznych rozpowszechnianych przez niemiecki zespół Kreator (którego tytuł w kontekście całości owych treści również pobrzmiewa bluźnierczo). Z całą pewnością zespół Kreator promuje nie tylko kult śmierci, ale też kult ekstremalnej agresji i perwersyjnego zabijania (w tym samobójstwa), co samo w sobie jest satanistyczne, jak sądzi teolog niemiecki K. Becker (dz. cyt., s. 238). Świadczą o tym już (liczne!) tytuły albumów poszczególnych piosenek oraz ich wewnętrzna treść (Extreme Aggression, Bringer of Torture, Violent Revolution, Flag of Hate, Scenarios of Violence, Voices of Transgression, Pleasure to Kill). Statystyka językowa ukazuje, że nie ma mowy o żadnym przypadku, ale o stałej i wręcz obsesyjnej, „nekrofilnej” – i ostatecznie satanistycznej – tendencji. Koszulki sprzedawane na stronie internetowej zespołu używają takich nazw jak wspomniane tytuły. Sprzedaje się też koszulki imitujące rozbryzganą krew, symbol przemocy, śmierci, zbrodni czy zagłady. Kreator propaguje też treści bluźniercze skierowane przeciwko Bogu, o czym świadczy tytuł ostatniego albumu „Enemy of God” (Wróg Boga!), który był także utrzymany w klasycznym, thrashowym stylu (2005). Zespół ruszył w trasę po Ameryce Północnej razem z Napalm Death, A Perfect Murder i The Undying (perwersyjne tytuły mówią same za siebie). Są to więc fałszywi prorocy, którzy aktywnie i publicznie głoszą bunt przeciwko Bogu, antyteizm. Jedną z definicji antyteizmu podał francuski katolicki filozof Jacques Maritain (1950), który określał tym mianem „aktywną walkę z wszystkim, co przypomina nam o Bogu”. Jedna z koszulek sprzedawanych na stronach internetowych zespołu Kreator zawiera rycinę upadłego Anioła, podpisaną „Son of Evil” (Syn Zła lub raczej Syn Diabła), co wskazuje na bezpośrednie konotacje z satanizmem, pojętym jako kult Zła. Do bluźnierczej krucjaty z „Enemy of God” przyłączył się kolejny satanistyczny zespół zaproszony na Woodstock. Chodzi o prawdziwą „gwiazdę” w tym środowisku, jakim jest polski zespół Vader, który satanistyczne szaleństwo prezentuje w swoich tekstach i symbolach jeszcze bardziej ewidentnie. W czasie jednego z sezonów koncertowych Vader dołącza do trasy Kreatora po USA pod szyldem „Enemy Of God Tour 2005” (w trasie brały udział – również nawiązujące do satanizmu – zespoły Death Angel, If Hope Dies). W jego symbolice (na stronie głównej internetowego portalu) występują klasyczne satanistyczne rytualne pentagramy – noszone nawet na koszulkach – razem z kultyczną głową kozła (bafometa) oraz odwrócone krzyże, zawsze spotykane w kulcie satanistycznym. Na okładkach licznych albumów grupy Vader widzimy bluźniercze znaki satanistyczne, obrzydliwe perwersje, kult śmierci, okrutnego zabijania i nihilistycznego samobójstwa. Widziałem wywiad z Vaderem zorganizowany przez „Onet Muzyka”. Mówiono tylko o muzyce, a nie o bluźnierczych tekstach czy niebezpiecznych symbolach. To jest wszystko ukrywane. Twierdzi się jednak, że ich kult brutalności i szybkości, oryginalność i walka o sukces znane są dzisiaj niemal we wszystkich zakątkach świata. Vader był pierwszym zespołem metalowym z tzw. Wschodniego Bloku, który podpisał kontrakt płytowy, a ich demo „Morbid Reich” zostało uznane w 1990 roku za najlepiej sprzedające się demo w historii death metalu. Vader inspirował się też okultystyczną prozą Lovecrafta i mroczną magią sumeryjską. Niedawno zespół był świadkiem premiery swego nowego videoklipu do specjalnego utworu „Sword of the Witcher”, który promuje grę „The Witcher” („Wiedźmin”) wydaną przez CD-Projekt RED/Atari. Wersja gry komputerowej „Wiedźmina” ma estetykę wybitnie satanistyczną, co zauważyli chrześcijańscy eksperci z Zachodu (konsultanci Episkopatu francuskiego), którzy nie wiedzieli, że chodzi o grę utworzoną na podstawie polskiego autora (prezentowali to na zjeździe egzorcystów). Jest to tym bardziej ważne, że moja krytyka „Wiedźmina” A. Sapkowskiego przed laty wywołała prawdziwą histerię, także w tzw. kręgach „naukowych”, ale ślepych na zagrożenia duchowe. Ciekawostką jest także to, że gościnnie występował w Vader Roman Kostrzewski (lider satanistycznego zespołu Kat, który kiedyś w Jarocinie celebrował czarną mszę i profanował Biblię), oficjalnie przyznający się do satanizmu – realizując wokale w „Wyroczni”. Ręka rękę myje. Podobne kontrowersje dotyczą innych zaproszonych na Woodstock 2008 zespołów. Szwedzi z zespołu Clawfinger promują obecnie swój najnowszy album, zatytułowany „Life Will Kill You”, który ukazał się w ubiegłym roku. Ich najlepsze wspomnienie to trasa Monsters of Rock w południowej Ameryce. Grali wtedy na stadionach razem z bardzo znanymi, „inicjowanymi” satanistami: Faith No More, Alice’em Cooperem, Ozzym Osbournem, Megadeth i Paradise Lost. Na stronie innej zaproszonej na Woodstock 2008 grupy, czyli meksykańskiego zespołu Panteon Rococo, wyświetla się pentagram z trupią czaszką w kapeluszu, która również ma na czole pentagram. Podobnie godłem innego zaproszonego zespołu Thee Flanders jest czaszka z rogami i z pentagramem (pośród rozbryzganej krwi), co wyświetla ich strona internetowa. Pentagramy – nieco stylizowane – pojawiają się na koszulkach liderów promowanego zespołu Acid Drinkers (wydał znany krążek pod znamiennym tytułem Infernal Connection), którego takie właśnie zdjęcia możemy znaleźć w internecie. Zostawmy jednak te bulwersujące szczegóły oraz inne kontrowersyjne zespoły, jak Closterkeller (prezentujący tzw. rock gotycki), obecne tego roku w Kostrzynie – przechodząc do syntezy. Zło i szatan mają charakter obiektywny, poważny i niebezpieczny Objaśnijmy więc na początku, co oznacza pentagram, najczęściej stosowany przez satanistów i używany przez nich (nie zawsze w pełnej świadomości) jako „symbol realistyczny” do rytualnego przywoływania złych duchów. Pentagram, pentagrammon (gr. penta – pięć, gramma – litera, znak, pięciokąt foremny gwiaździsty lub gwiazda pięcioramienna) jest ważnym symbolem magiczno-okultystycznym, a także satanistycznym. W XIX wieku znany okultysta i kabalista Eliphas Levi (eksksiądz Ludwik Constant) wprowadził podział pentagramów na „dobre” i „złe”. Pierwszy z nich posiada jeden wierzchołek skierowany ku górze i jest często przedstawiany z wpisanym w siebie wizerunkiem człowieka. Pentagram ten jest jednym z ważniejszych symboli masonerii i bywa interpretowany jako symbol człowieka (z napisami ADAM-EVE), będącego w drodze do „odrodzenia” i „ubóstwienia” – jest to więc symbol pogańskiego humanizmu inicjatycznego. W niektórych przypadkach znak ten jest także uznawany jako symbol „dobrego” Lucyfera. Z kolei odwrócony pentagram z dwoma wierzchołkami skierowanymi ku górze jest uważany za realistyczny symbol „złego” Szatana (z napisami SAMAEL-LILITH), przedstawionego w postaci tzw. kozła z Mendes (baphometa). Przejście z jednej formy pentagramu w drugą można uzyskać poprzez jego obrót o 33 stopnie, zaś liczba 33 ma podstawowe znaczenie w symbolice masońskiej, wiąże się ona z ilością stopni wtajemniczenia w niektórych obrządkach masońskich. Pentagram wykorzystywany był i jest w symbolice masonerii okultystycznej, magii ceremonialnej i kabalistyce oraz jako symbol komunizmu – znak gwiazdy pięcioramiennej został przedłożony bolszewikom przez Leivę Trockiego-Bronsteina, członka loży masońskiej Wielki Wschód, który zdawał sobie sprawę z jej ezoterycznego sensu. Jakie są obiektywne zagrożenia ze strony subkultury rockowej? Nie można w tym przypadku mówić tylko o muzyce – to jest kłamstwo i eufemizm, które trzeba koniecznie zdemaskować! Klimat śmierci, gloryfikacja zbrodni, afirmacja potępionych, doświadczenie infernalne (świadczą o tym same niezliczone tytuły utworów oraz same teksty – zakrawające na obsesje i wewnętrzny przymus). Wszystkie te nastroje i treści z trudem ukrywają powiązania genetyczne (duchowe, inicjacyjne, intelektualne, personalne – wymiana muzyków – jak w okultyzmie) różnych rodzajów rocka. Kumulowane są w sposób horrendalnie przewrotny lub beznadziejnie głupi wszystkie możliwe symbole czy obrazy ZŁA (na jednej z okładek widziałem nawet fotografię Rasputina). To nie może nie być niebezpieczne. Kto temu zaprzecza, kłamie w żywe oczy albo jest kompletnym ignorantem, przyjmując z góry „naturalność” zła, czyli inaczej nieobecność „powagi zła” lub banalizację zła. Słowo jest związane z duchem, nie można rzucać go na wiatr. Z każdego (zwłaszcza „takiego”) słowa zdamy rachunek w dzień Sądu. Przy czym nie chodzi tylko o kult śmierci, ale perwersyjnego zabijania i brutalnej agresji i przemocy (według Bergera już to jest satanizmem) i nie ma nic wspólnego z orędziem pokoju i braterstwa głoszonym oficjalnie przez Owsiaka. Jest to także kult samobójstwa (wielu muzyków rocka kończy w ten sposób, nie mówiąc o alkoholizmie i narkomanii). Jak zauważa bowiem K. Berger, „pod względem treści teksty te nie są nieszkodliwe, ponieważ co najmniej werbalnie gloryfikują nienawiść, rozlew krwi i gwałt. Właśnie te elementy trafnie opisują tradycyjnego diabła” (dz. cyt., s. 238). Można więc już i na tym poziomie – choćby czysto semantycznym – mówić o satanizmie. Bluźnierstwo jest obiektywnie złym i realnie niebezpiecznym aktem profanacji. Bluźnierstwo to coś więcej niż obraza „uczuć religijnych” (ta prymitywna subiektywizacja duchowych zbrodni jest owocem tendencyjnej ideologii oświecenia). Bluźnierstwa słowne [1], dotyczące Boga i Pana Naszego Jezusa Chrystusa (tak między nami – fanatycy Ciemności zostawcie Chrystusa Pana w spokoju i nie wciągajcie innych ludzi w to infernalne bagno – sami pijcie swoją truciznę) plus profaniczne ewokacje szatana [2] (na jego obecność otwiera już sam kult szatana jako grzech idolatrii czy demonolatrii – KKK 2115) mogą otwierać na opętanie diabelskie, czego świadkami są egzorcyści z całego świata. „Kto nazywa diabła po imieniu, kto używa jego znaków, a zwłaszcza przeklina Jezusa lub Boga Ojca, kto uprawia magiczne praktyki (szczególnie z zastosowaniem krwi), ten w fatalny sposób zadaje się z szatanem, „wywołuje” go z wszystkimi towarzyszącymi temu konsekwencjami” (K. Berger, dz. cyt., s. 238-239). To prowadzi często do opętania lub innych zniewoleń demonicznych, czego sam byłem naocznym świadkiem. Znaki okultystyczno-satanistyczne mające charakter perwersyjnej inwersji, ale też kontrinicjacji (obecne na okładkach i koszulkach, amuletach i talizmanach noszonych na ciele, czasem jako tatuaże). Również „backwards masking”, rytualne czytanie tekstów od tyłu – praktykowane od pradawnych czasów, stanowi element składowy satanizmu (K. Berger, dz. cyt., s. 237). W czasie koncertów pokazywane są palcami satanistyczne rogi (są to też mudry, czyli rytualne postawy dłoni bożków hinduskich, a także jeden z tajnych znaków wolnomularstwa). Są to gesty rytualne, oznaczające otwarcie (przyzwolenie) na świat duchowy. Mają one charakter symbolu realistycznego (wbrew redukcjonistycznym ocenom empirycznej i powierzchownej psychologii). Pieczętują one wybór Zła, trwanie w grzechu, niewolę szatańską ze wszystkimi tego tragicznymi, duchowymi i psychofizycznymi następstwami. Dysonanse i hałas, co jest „herezją” w sferze samej muzyki (brak harmonii i ciszy musi niszczyć życie duchowe), oraz efekty świetlne rozprzęgające świadomość i osłabiające rozum i wolę, anihilujące osobowość (podobnie jest z muzyką techno, też posiadającą elementy neopogaństwa i satanizmu) ułatwiają mediumiczny typ otwarcia przygotowany przez osłabioną lub źle ukierunkowaną moralnie wolę, czyli sferę duchowo-moralną. Narkotyki, alkohol, nikotyna, wolny seks ułatwiają otwarcie na inicjację i zdemonizowanie także dlatego, że same w sobie są często poważnym grzechem. Tym bardziej że – jak mówią bezpośredni świadkowie – alkohol na ostatnim Woodstock lał się strumieniami. Zbiorowe szaleństwo zabijające indywidualne sumienie („wszyscy tak robią”, zbiorowy rytuał, psychologia tłumu, socjologia masy), gdzie „niewiniątka” czują się ponadto rozgrzeszone, ale jednocześnie łatwo oskarżają cały świat, nie wykluczając Pana Boga – dopełnia reszty… Zamiast zakończenia Wszystkie te elementy razem wzięte muszą niepokoić. Problem satanizmu jest wtedy ważny, gdy uznaje się realne i osobowe istnienie szatana oraz obiektywne istnienie „powagi zła” (grzechu). Szatan jest kłamcą i zabójcą od początku (por. J 8, 44). Tę ważną informację – którą arogancko ignorują propagatorzy satanizmu w muzyce oraz ci, co ich publicznie i instytucjonalnie popierają także na Woodstock, ale i w wielu innych miejscach – otrzymaliśmy od samego Jezusa Chrystusa (bluźnierczo i bezwstydnie poniewieranego w tekstach wielu zespołów rockowych). Drogi nam Jan Paweł II komentuje to w ten sposób: „Odrzucając znaną prawdę o Bogu, aktem swojej wolnej woli, szatan staje się „kłamcą” kosmicznym i „ojcem kłamstwa”. Dlatego żyje w radykalnej i nieodwracalnej negacji Boga i stara się narzucić stworzeniu, innym istotom stworzonym na obraz Boży, a w szczególności ludziom, swoje tragiczne „kłamstwo o Dobru”, którym jest Bóg” (Jan Paweł II, Katecheza, 13 sierpnia 1986 r.). Dalej Papież wyjaśnia problem bycia przez szatana „zabójcą” – temat tak bardzo gloryfikowany w treściach omawianej muzyki rocka – demaskując prawdziwe korzenie tej fałszywej i niebezpiecznej fascynacji. „W tej sytuacji kłamstwa egzystencjalnego – kontynuuje Jan Paweł II – szatan staje się – według św. Jana – także 'zabójcą’, to znaczy niszczycielem życia nadprzyrodzonego (podkr. AP), jakie Bóg od początku wszczepił w niego i w stworzenia stworzone na 'obraz Boży’: inne duchy czyste i ludzi. Szatan chce zniszczyć życie według prawdy, życie w pełni dobra, nadprzyrodzone życie łaski i miłości” (tamże). Już św. Ambroży twierdził, że demon jest prawdziwym nieprzyjacielem rodzaju ludzkiego, ponieważ nie znosi, aby człowiek był napełniony dobrami, które utracił. W przestrzeni wolności, jaka istnieje między Bogiem i człowiekiem, sytuuje się zatem działanie demona, upadłego anioła, stworzenia, które chciało adorować siebie, zamiast swego Stwórcy. Stwierdzenie obecności trzech podmiotów: Boga, człowieka i szatana w ich wzajemnych relacjach pozwala nam wykluczyć zarówno „boski” początek zła (co spotyka się także w radykalnie propagowanym na Woodstocku hinduizmie, o czym jeszcze napiszę), jak również uznać pełną wolność człowieka, który może zgodzić się na propozycję diabelską lub ją odrzucić (G. Biffi). Taki egzystencjalny wybór decyduje o zbawieniu wiecznym. Należy więc pomóc młodzieży we właściwej decyzji, tej młodzieży, która jest zasadniczo dobra i szlachetna, ale bardzo zagubiona. Nie możemy więc milczeć i ignorować wpływu tego, który z definicji ewangelicznej jest „kusicielem” (1 Tes 3, 5). Niemówienie gorzkiej i trudnej czasem prawdy nie jest dowodem miłości i poszukiwania dobra człowieka, o których mówi się tak wiele na Woodstocku. Przyjaciele ranią się prawdą, aby nie zabijać się kłamstwami. Zwłaszcza że chodzi o to, by uniknąć silnie zniewalających wpływów i pokus tego, którego sam Jezus Chrystus nazwał „kłamcą i ojcem kłamstwa” (J, 8, 44).
Tymczasem liberałowie (w tym lewicujący, powierzchowni i niedouczeni katolicy), ateiści, wolnomularze, materialiści i sataniści – wszyscy zgodnie i od lat z uporem maniaka, jak nakręceni – serwują naszym dzieciom (w tym coraz częściej przedszkolakom) okultystyczne i satanistyczne rytuały, które w uproszczonej i szczątkowej RZYM „Powinniśmy być zjednoczeni z naszym Panem tak bardzo, abyśmy mogli naśladować Jego życie w naszym życiu, aby nasze myśli, słowa i czyny były wyrazem Jego nauki, aby On mógł w nas panować i żyć”. Karol de Foucauld Gdy ksiądz Gary Thomas wysiadł na Via delle Fornali o godzinie 7:45, rankiem 13 października 2005 roku, droga już była sparaliżowana przez korki. Sznur samochodów i autobusów posuwał się z wolna w kierunku skrzyżowania z Via di Porta Cavalleggeri, wpadającą do tunelu w dole kanionu, utworzonego przez cztero— i pięciokondygnacyjne budynki, które biegły wzdłuż podnóża Gianicolo, jednego z licznych wzgórz Rzymu. Funkcjonariusz policji drogowej, wyglądający niczym kapitan linii lotniczych przystrojony w pagony, robił co w jego mocy, aby utrzymać porządek. Ruchami ręki sygnalizował pojazdom przejazd i popiskiwał gwizdkiem na bardziej agresywnych motocyklistów. Gdy tylko światło zmieniało się na zielone, kierowcy natychmiast uderzali w klaksony. Po obu stronach drogi udający się rano do pracy mieszkańcy pospiesznie mknęli w stronę Watykanu — drażniący zapach dymu papierosowego snuł się za nimi niczym smuga za samolotem. Od czasu do czasu, wskakiwali do kafejki po poranne cappuccino, a wycie ekspresu ciśnieniowego wydostawało się na ulicę. Stojąc na rogu, pochwycony przez ten chaos, ksiądz Gary zatrzymał się na moment, aby napawać się sceną, która sprawiała wrażenie ożywionej egzotycznej pocztówki. Ta godzina szczytu nie przypominała żadnej, w której uczestniczył w San Francisco, skąd pochodził. Miasto, samochody, ludzie — wszystko wydawało się współgrać ze sobą niczym ogromna orkiestra. Mimo że miał na sobie czarną sutannę, z łatwością wtopił się w uliczny tłum. Rzym jest przecież pełen księży. Według niektórych szacunków, wąskimi uliczkami miasta przemieszcza się ich ponad piętnaście tysięcy, nie licząc kilku tysięcy seminarzystów, którzy również noszą koloratkę i strój duchowny[10]. Poza tym, biorąc pod uwagę wszystkie kaplice, klasztory męskie i żeńskie oraz setki kościołów, nie wspominając samego Watykanu, nie dziwi fakt, że ksiądz Gary nazwał to miasto „aortą chrześcijaństwa”. I, jakby na przypomnienie tego faktu, stał właśnie naprzeciw ogromnego palazzo, miejsca pracy Kongregacji ds. Wiary, nadzwyczaj ważnego strażnika doktryny Kościoła. Za nim, oświetlona w oddali kopuła Bazyliki św. Piotra unosiła się ponad szczytami budynków niczym swoista wizja. Widok ten — który ksiądz Gary oglądać mógł z okna sypialni — nie przestawał go poruszać. W Rzymie czuł, że jest częścią czegoś większego niż on sam, większego aniżeli drobne codzienne troski, które czasami mogą przytłaczać proboszcza. „Gdy jest się proboszczem, trzeba nosić dziewięć różnych nakryć głowy — miał powiedzieć później z nutą żalu. — Nie chodzi o to, że wszytko sprowadza się do pracy administracyjnej. Odciąga ona jednak od rzeczy, które są ważniejsze, takich jak na przykład dbanie o życie modlitewne wiernych”. Mając wówczas pięćdziesiąt dwa lata, pożegnał się dopiero co ze swoją funkcją w parafii św. Mikołaja w Los Altos w Kalifornii, gdzie służył przez piętnaście lat jako proboszcz. Mimo że praca w parafii sprawiała mu ogromną radość i pomimo licznych przyjaźni tam nawiązanych, wyczerpujące codzienne obowiązki proboszcza dały mu się mocno we znaki. Nie tylko pomógł całkowicie odnowić kilka budynków szkoły parafialnej, ale także zebrał miliony dolarów na przekształcenie starego refektarza w najnowocześniejszy dom kultury, który, nawiasem mówiąc, tak przypadł parafianom do gustu, że nazwali go jego imieniem. Wyświęcony w 1983 roku, ksiądz Gary był księdzem od dwudziestu dwóch lat, a przez ten czas i widział — i przeżył — wiele. W roku 1997 nieomal zginął w straszliwym wypadku. Podczas wędrówki pieszej po pogórzu Yosemite spadł z osiemnastometrowego urwiska na kamieniste dno rzeki. Cudem przeżył i czasem tego żałował podczas bolesnego dwuletniego okresu rekonwalescencji. Średniego wzrostu i średniej budowy, z przerzedzonymi, ale schludnie zaczesanymi brązowymi włosami i złotymi okrągłymi okularami w drucianych oprawkach, ksiądz Gary miał wygląd osoby skromnej, gotowej nieść innym ukojenie. Nie rzucając się w oczy, roztaczał wokół siebie cichą aurę człowieka, który kocha swoją pracę i wie, że jest bardzo dobry w tym, co robi. W związku z tym, że przepisy obowiązujące w jego diecezji wymagają przeniesienia księży po piętnastu latach służby, ksiądz Gary wykorzystał tę sposobność, aby wziąć zasłużony urlop naukowy. Rzym, z jego licznymi seminariami i prestiżowymi uczelniami, stwarza wizytującym go księżom wyjątkowe możliwości. Dla wielu studia na papieskich uczelniach, w tym na przykład na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, na którym kształciło się czternastu poprzednich papieży i dwudziestu świętych, są wysoce pożądanym przywilejem. Większość studiuje w trybie dziennym, przygotowując się do uzyskania tytułu licencjata lub realizując program studiów doktoranckich. Niektórzy księża wysyłani są przez swoją diecezję do Rzymu z innych powodów lub, jak w przypadku księdza Gary'ego, biorą urlop naukowy, aby kontynuować edukację. Jednym z programów skierowanych do tej ostatniej grupy jest Instytut Dalszego Kształcenia Teologicznego przy Północnoamerykańskim Kolegium pod nazwą NAC, największym amerykańskim seminarium poza granicami kraju. Założony w latach siedemdziesiątych, w celu wdrażania niektórych zaleceń Soboru Watykańskiego II dotyczących odnowy kapłaństwa, instytut zaczął oferować urlopowe programy naukowe w kolegium NAC księżom, którzy chcieli śledzić aktualne trendy w Kościele. Jednocześnie, uczestnicy danego programu mieli okazję cieszyć się Rzymem i poznawać innych duchownych z całego świata. W kwietniu ksiądz Gary zapisał się na kurs dalszego kształcenia odbywający się od września do listopada, po którym miał zamiar uczestniczyć w kilku zajęciach dotyczących duchowości w Angelicum, papieskim uniwersytecie prowadzonym w całym mieście przez dominikanów. Gdy w sierpniu 2005 roku po raz pierwszy przybył do miasta — przerażało go. I nie chodziło jedynie o barierę językową — nie znał wszak włoskiego. Poruszanie się po labiryncie niezliczonych uliczek również okazało się wyjątkowo trudne Teraz, przebywając tu od dwóch miesięcy, śmiał się z samego siebie na myśl o przeżywanym wcześniej niepokoju. Znał system komunikacji autobusowej tak samo dobrze jak miejscowi i mógł udać się w zasadzie wszędzie, dokąd chciał. Oprócz pobytu w kolegium NAC i uczestniczenia w innych zajęciach, ksiądz Gary otrzymał jeszcze inne istotne zadanie: jego biskup poprosił go, aby przeszedł specjalny kurs dla przyszłych egzorcystów. Tego dnia, nawiasem mówiąc, był w drodze na pierwsze zajęcia. Obawiając się spóźnienia, skręcił w górę Via de Gasperi i przyspieszył kroku. *** Zimą 2005 roku, kiedy czas posługi księdza Gary'ego w parafii św. Mikołaja dobiegał końca, egzorcyzmy były ostatnią rzeczą, o której myślał. Na comiesięcznym spotkaniu bractwa Jesus Caritas zaskoczony był, gdy jego dobry przyjaciel, ksiądz Kevin Joyce, wspomniał, że Watykan wysłał do wszystkich diecezji w Stanach Zjednoczonych list z prośbą o wyznaczenie egzorcysty, a biskup wytypował właśnie jego[11]. Wysoki i szczupły, o wyglądzie intelektualisty, ksiądz Kevin był uosobieniem życzliwego, opanowanego kapłana. Wydaje się jednak, że najbardziej uderzające były jego młodzieńczość i wigor. Choć miał już pięćdziesiąt dwa lata, z łatwością mógł uchodzić za młodszego o piętnaście lat. Ksiądz Gary znał księdza Kevina od ponad dwudziestu lat, a zważywszy na jego wykształcenie (doktorat z katechetyki, specjalizacja w zakresie duchowości), wydawał mu się idealnym kandydatem na egzorcystę. Ksiądz Kevin oznajmił jednak, że nie zamierza przyjąć wyboru biskupa. Niedawno utworzył diecezjalne centrum duchowości i nie miałby czasu dla pełnienia obu funkcji. Informacja o tym, że diecezja planowała powołać egzorcystę, zupełnie zaskoczyła księdza Gary'ego. Temat złych duchów czy opętania demonicznego nie był poruszany zbyt często w jego parafii. W poprzednim roku jedynie dwukrotnie mówił o diable podczas mszy świętej. Po jednym z takich wystąpień, któryś parafianin poprosił go, żeby nie robił tego więcej, gdyż straszy jego dzieci. Najogólniej rzecz ujmując, opętanie nie było popularnym tematem wśród księży. Choć jego stosunek do diabła nie był ambiwalentny, to ksiądz Gary nie zaprzątał sobie nim głowy. Zdawał sobie sprawę z tego, że istniała duża różnica między koncepcjami złego uczynku a uosobionej formy zła. Świadom był również tego, że dobrzy ludzie czasami czynią zło, ale tego, czy jego bezpośrednim sprawcą jest diabeł, nie potrafił powiedzieć. Wracając myślami do skromnej wiedzy dotyczącej egzorcyzmów, jaką wyniósł z seminarium, przypomniał sobie, że podstawy opętania demonicznego są solidnie ugruntowane w samej Biblii. Poza tym jednym miał w głowie zupełną pustkę. Przez cały dotychczasowy okres swojego kapłaństwa nie słyszał o ani jednym przypadku opętania demonicznego czy odprawiania egzorcyzmów. Teraz jednak intensywnie zastanawiał się nad tym starożytnym i tajemniczym obrzędem. Czy wyraziłby zgodę, gdyby został powołany do takiej służby? Nie przerażała go wizja konfrontacji z diabłem, mimo że oznaczała możliwość uczestniczenia w osobliwych lub odrażających zjawiskach. Zanim został księdzem, odkąd skończył czternaście lat pracował przy pogrzebach. Posiadał nawet licencję balsamisty. Przez te wszystkie lata napatrzył się na różne okropności, na przykład na oszpecone ciała, z których niektóre spalone były nie do poznania. Wiedział, że jest w stanie znieść prawie wszystko. Niesienie pomocy innym było jednym z powodów, dla których zdecydował się zostać księdzem. Czyż nie to właśnie czynił Jezus, gdy wyrzucał złe duchy i uzdrawiał chorych? Po zgłoszeniu swojej kandydatury w miejsce księdza Kevina, ksiądz Gary otrzymał ostatecznie odpowiedź, gdy na konferencji dla kapłanów natknął się na swojego biskupa. Ten zachwycony był faktem, że ksiądz Gary był chętny objąć wspomnianą funkcję. Oświadczył mu, że w przeciągu ostatnich dwudziestu czterech lat w całej diecezji San Jose przeprowadzono jedynie dwa dochodzenia dotyczące potencjalnego opętania demonicznego. Uśmiechając się, dodał ze swoim irlandzkim akcentem: — Mam nadzieję, że i ja nie będę musiał prosić księdza zbyt często o pomoc. Gdy rozmowa zaczęła dobiegać końca, ksiądz Gary wyznał z niepokojem, że przydałoby mu się jakieś formalne szkolenie. Biskup wprowadził go wówczas w temat kursu dla egzorcystów w Rzymie. — Wpisze się to doskonale w program urlopu naukowego księdza — powiedział. *** W przeciwieństwie do kościoła katolickiego w Ameryce, gdzie o egzorcyzmach mówi się jedynie szeptem, włoska opinia publiczna mniej boi się tego tematu. W 1986 roku papież Jan Paweł II wypowiadał się wielokrotnie na temat diabła, przypominając wiernym o zagrożeniach z nim związanym oraz o realnej możliwości opętania cielesnego. Całkiem niedawno, bo 14 września 2005 roku, papież Benedykt XVI gościł w Watykanie sporą grupę egzorcystów, zachęcając ich do tego, aby kontynuowali pracę w służbie Kościołowi. Dzisiaj egzorcyzmy przeżywają we Włoszech rozkwit. Nie tylko liczba oficjalnie ustanowionych i przeszkolonych specjalistów stale wzrasta (szacowana jest na 350—400 kapłanów), ale w 1992 roku powstało także Międzynarodowe Stowarzyszenie Egzorcystów, przypominające stowarzyszenie czeladnicze. Poza tym, za sprawą serii brutalnych przestępstw związanych z sektami satanistycznymi, policja, przy współpracy Kościoła, stworzyła w 2006 roku jednostkę specjalną o nazwie Brygada do walki z sektami (Squadra anti sette), której zadaniem jest badanie zjawisk tego rodzaju. We Włoszech zainteresowanie egzorcyzmami stale wzrasta od 1998 roku, kiedy to obrzęd egzorcyzmu, ujednolicony pierwotnie w Rytuale Rzymskim w 1614 roku, został w końcu uaktualniony zgodnie z wymogami Soboru Watykańskiego II z lat 1962—1965, wzywającego do odnowy wszystkich rytuałów w Kościele. Rytuał egzorcyzmów był jednym z ostatnich nad którymi pracowano. Dziennikarze węszyli w poszukiwaniu rewelacji, a ksiądz Gabriele Amorth był dla nich łakomym kąskiem. Jako oficjalny egzorcysta Rzymu i poczytny autor, już wówczas był postacią znaną z telewizji we Włoszech i zagranicą[12]. W swoich książkach i wywiadach potępiał cały szereg zjawisk, które określał jako satanistyczne, w tym między innymi historie o Harrym Potterze[13]. Zwracał także uwagę na coś, co, jego zdaniem, jest zwiększającą się władzą diabła w laickim świecie, kierującym się coraz bardziej w stronę okultyzmu w poszukiwaniu odpowiedzi. W jeszcze gorszym położeniu, zdaniem księdza Amortha, był sam status egzorcysty. W wywiadzie opublikowanym w katolickim magazynie „30 dni” w roku 2001 powiedział: „Nasi bracia księża, którym powierzono to delikatne zadanie traktowani są jak szaleńcy, fanatycy. Ogólnie rzecz biorąc, nie są specjalnie tolerowani nawet przez biskupów, którzy ich ustanowili”[14]. Wielokrotnie ganił zarówno biskupów, jak i księży za ich ignorancję: „W ciągu trzech ostatnich wieków Kościół łaciński prawie całkowicie porzucił posługę egzorcyzmowania”[15]. O ile problem ten w niektórych regionach Włoch bywa poważny, to poza ich granicą jest wręcz przerażający: „W niektórych krajach nie ma ani jednego egzorcysty, na przykład w Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii czy Portugalii”[16]. Twierdził także, że są miejsca, takie jak Francja, gdzie powołuje się egzorcystów, którzy nie wierzą nawet w to, co robią. 18 maja 2001 roku Konferencja Episkopatu Włoch na spotkaniu plenarnym w Watykanie wydała oficjalne oświadczenie: „Jesteśmy świadkami odrodzenia dywinacji, wróżbiarstwa, czarów i czarnej magii, często w połączeniu z przesądnym wykorzystaniem religii. W niektórych środowiskach zabobony i magia mogą współistnieć z rozwojem naukowym i technicznym, na tych obszarach, na których nauka i technologia nie są w stanie udzielić odpowiedzi na podstawowe problemy życia”. Według Wspólnoty Papieża Jana XXIII (Associazione Comunità Papa Giovanni XXIII), około dwudziestu pięciu procent Włochów, tj. czternaście milionów, zajmuje się okultyzmem w takiej czy innej formie[17]. Na przykład na południu Włoch, wciąż istnieją grupy, które praktykują tarantyzm — wiarę w to, że człowiek może zostać opętany przez ugryzienie pająka, podczas gdy późną nocą na kanałach telewizji kablowej tłoczą się karciani wróżbici, oferując okultystyczne przedmioty, w tym amulety szczęścia[18]. Proceder ten nie ogranicza się jedynie do Włoch. W 1996 roku, na przykład, francuski urząd skarbowy ujawnił, że w poprzednim roku 50 000 podatników zarejestrowało działalność uzdrowicielską, mediumistyczną lub tym podobne[19]. W tamtym okresie, w całym kraju było jedynie 3600 księży katolickich. Niemniej jednak, tym, co zaniepokoiło Kościół najbardziej, były szacunki, według niektórych zawyżone, podające, że we Włoszech istnieje aż 8 000 sekt satanistycznych zrzeszających ponad 600 000 członków[20]. *** Kurs pod nazwą „Egzorcyzmy i modlitwy o uwolnienie” był dzieckiem doktora Giuseppe Ferrari'ego, krajowego sekretarza Grupy ds. Badań i Informacji Społeczno-religijnych (Gruppo di Ricerca e Informazione Socio-Religiosa), organizacji katolickiej z siedzibą w Bolonii, która zajmuje się problemem nowych kultów i innych religii. Według doktora, pomysł ten zrodził się około roku 2003, przy okazji spotkania z księdzem z diecezji Imola, który opowiadał mu, jak do coraz większej liczby jego kolegów po fachu przychodzili parafianie cierpiący z powodu okultyzmu. Albo rozważali odejście z Kościoła, albo skarżyli się na działanie demonicznych mocy. W wielu przypadkach księża czuli się tak niekompetentni, że odsyłali ich po prostu z niczym. Po przeanalizowaniu stosunku Kościoła do powoływania i szkolenia egzorcystów, doktor Ferrari zrozumiał, że każdy z nich pozostawiony był samemu sobie. Rozwiązanie problemu było proste: należało stworzyć kurs na poziomie uniwersyteckim, który by ich szkolił[21]. Doktor Ferrari przewodniczył grupie znajomych i kolegów, składającej się z kilku profesorów teologii, lekarzy i egzorcysty, którzy stworzyli roboczy sylabus. Studenci mieli poznać całe spektrum zagadnień z dziedziny historii, teologii, socjologii i medycyny, w celu wniknięcia pod powierzchnię sensacyjnego aspektu egzorcyzmów. Cel był prosty: wyposażyć kapłanów w wiedzę potrzebną do rozeznawania, gdzie i kiedy szatan jest aktywny, a także zaopatrzyć tych kilku, którzy zostaną egzorcystami — jak na przykład ksiądz Gary — w umiejętności niezbędne do walki z nim. Pozostawało pytanie, gdzie ta nauka miałaby się odbywać. Wtedy właśnie doktor Ferrari wszedł w kontakt z rektorem Ateneo Pontificio Regina Apostolorum, ojcem Paolo Scarafonim, i pozostałe elementy układanki zaczęły do siebie pasować. *** Otwarty w roku 2000 elegancki i nowoczesny obiekt Regina Apostolorum, z dużymi oknami i o prostej formie, stanowi duży kontrast dla antycznej atmosfery śródmiejskiego Rzymu. Zadbane ścieżki i rozległy teren kampusu położonego na wzgórzu można by z łatwością pomylić z siedzibą firmy informatycznej z Doliny Krzemowej skąd pochodzi ksiądz Gary, gdyby nie grupki księży przemieszczających się tam i z powrotem w czarnych sutannach. Program nauczania w kolegium przygotowany przez konserwatywnych Legionistów Chrystusa, organizację porównywaną do Opus Dei, jest zdecydowanie prawicowy i odzwierciedla ortodoksyjne nauczanie hierarchii Kościoła w wielu różnych kwestiach, nawet badań nad komórkami macierzystymi[22]. Kurs dla egzorcystów prowadzony był w dużej, ultranowoczesnej sali. O ile modernistyczne otoczenie wydawało się osobliwą scenerią do nauczania egzorcystów, to jasne, futurystyczne wnętrze sprawiało jeszcze bardziej kuriozalne wrażenie. W rzeczy samej, na tle białych ścian i sufitów naznaczonych wzorami tej samej barwy, dużych okien i świetlików bardziej pasowaliby tu technicy w białych fartuchach niż franciszkanie w brązowych habitach przewiązanych sznurem i w sandałach. Po tym jak ksiądz Gary wybrał pięciominutową podróż pociągiem ze Stazione San Pietro, zamiast uciążliwej, godzinnej jazdy autobusem w porannym korku, przecinał teraz teren kampusu, podziwiając jego czystość i schludność. To pozytywne wrażenie przybrało jeszcze na sile, gdy rozpoczął wspinaczkę po marmurowych schodach w jasno oświetlonym wnętrzu. Gdy dotarł na pierwszy wykład, okazało się, że przed drzwiami do sali zebrał się tłum studentów, dialogujących przyjacielsko i przeglądających stertę materiałów reklamujących uczelnię, umieszczonych na stoliku obok. Wyglądało na to, że frekwencja jest duża. Księdza Gary'ego zaskoczyła jednak przede wszystkim obecność mediów. Kilka kamer telewizyjnych ustawiono z tyłu sali oraz wzdłuż przeciwległej ściany. Pierwsze zajęcia kursu, który rozpoczął się zimą 2005 roku spowodowały w mediach niemałe poruszenie. Zaintrygowani pomysłem sponsorowanego przez uniwersytet kursu tajemnych egzorcyzmów, przedstawiciele prasy i telewizji tłumnie przybyli na miejsce, a i nagłówki w gazetach robiły wrażenie: „Egzorcyści wracają do szkoły”, „Księża odświeżają wiedzę o egzorcyzmach”. Rozgłos okazał się pomocny dla organizatorów — był sygnałem dla świata, że Kościół nie wstydzi się już egzorcyzmów. W rezultacie, szkoła zdecydowała się powtórzyć kurs w jesienno-zimowym semestrze 2005/2006 roku, wprowadzając jedynie kosmetyczne zmiany. Kurs ten prowadzić mieli wszyscy profesorowie wykładający poprzednio, z tą różnicą, że zajęcia miały być również transmitowane za pośrednictwem wideokonferencji w filiach w Bolonii, Modenie i kilku innych miastach. Oprócz tego, na ostatnich zajęciach kilku prominentnych egzorcystów miało podzielić się swoimi doświadczeniami, a także odpowiadać na pytania słuchaczy. Tym razem jednak, kurs miał być przeznaczony nie tylko dla księży, ale również dla psychologów i lekarzy, chętnych dowiedzieć się, na przykład, jak odróżnić chorobę psychiczną od opętania. Gdy ksiądz Gary usłyszał od swojego biskupa o kursie dla egzorcystów, skontaktował się z kilkoma Legionistami z diecezji, szukając osoby, od której mógłby się dowiedzieć czegoś więcej. Zakonnicy podali mu nazwisko księdza, który był wówczas członkiem kadry uniwersyteckiej. Kilka tygodni przed wyjazdem z Kalifornii, ksiądz Gary skontaktował się z nim, dzięki czemu dowiedział się nieco więcej na temat tego, co może go czekać. Mimo że kurs rozplanowano aż na cztery miesiące, od października do lutego, początkujący egzorcyści mieli spotykać się jedynie raz w tygodniu — w czwartki rano, między 8:30 a 12:30. Pięć wykładów miało odbyć się od połowy października do późnego listopada, a kolejne pięć — od stycznia do 9 lutego. Prawdopodobnie najważniejszą rzeczą, o jakiej przyszło mu się dowiedzieć, było to, że kurs prowadzony był jedynie w języku włoskim. Rozczarowany w pierwszej chwili, ksiądz Gary uspokoił się, przyjmując, że ze względu na obecność księży z całego świata, szkoła z pewnością zapewnia tłumaczy. Kiedy jednak zwrócił się do jednego z organizatorów kursu, dopytując o tę kwestię, ten oznajmił mu bezceremonialnie, że tłumacza nie będzie. Ani dziś, ani w przyszłym tygodniu. Jak miał się czegokolwiek nauczyć, jeśli nie znał języka? Przygnębiony, udał się w stronę rzędów ławek, które szybko się zapełniały. Sala podzielona była na dwie części, składające się z długich stołów, przypominających ławy kościelne. Z przodu sali ustawiono niskie, podłużne podium, podobne do tych, jakie spotyka się na konferencjach i sympozjach. Powyżej znajdował się pusty ekran. Przy podium umieszczono krzyż, a na tylnej ścianie neorealistyczną ikonę Chrystusa w koronie cierniowej. Przyciemnione okna, ciągnące się przez całą długość jednej ze ścian, wychodziły na duży trawiasty krąg, wewnątrz którego samotnie rosło drzewo oliwkowe. Kilka minut później, gwar w sali przycichł, a grupa księży i urzędników kościelnych w milczeniu kolejno weszła na podium. Za przykładem organizatora, wszyscy wstali i odmówili po włosku modlitwę Pańską, a następnie „Zdrowaś Maryjo”. Kurs miał się rozpocząć. Pierwszym prelegentem był biskup, którego ksiądz Gary nie rozpoznał, natomiast wielu z obecnych najwyraźniej tak. Nazywał się Andrea Gemma i, mając siedemdziesiąt cztery lata, był szanowanym egzorcystą oraz jednym z niewielu biskupów, którzy osobiście dokonywali egzorcyzmów. Był także autorem dobrze przyjętej książki Io, Vescovo Esorcista (Ja, biskup egzorcysta). Gdy monsignor Gemma przemawiał, ksiądz Gary próbował zrozumieć cokolwiek, ale bez rezultatów. Od czasu do czasu wyłapywał wyraz, który brzmiał znajomo; zanim jednak zdążył rozszyfrować jego znaczenie, biskup przechodził do następnego wątku. Po krótkim czasie ksiądz Gary skapitulował, zaintrygowany widokiem pracowników telewizji, którzy, poruszając się w przejściach, najeżdżali nachalnie wielkimi kamerami na twarze słuchaczy. W trakcie przerwy został namierzony przez anglojęzycznych reporterów. Pozostałą część poranka spędził więc odpowiadając na ich pytania, informując ich konsekwentnie, że nie orientuje się w temacie egzorcyzmów. Później wsiadł do pociągu zmierzającego do Rzymu. Był rozczarowany. Niczego się nie nauczył, a cyrkowy charakter pierwszego dnia sprawił, że zaczął się zastanawiać, czy cały ten kurs nie będzie zwykłą stratą czasu. Początek był mało obiecujący. Ksiądz Gary miał oczywiście nadzieję, że drugie zajęcia okażą się lepsze. [10] Por. Allen, Jr., Wszyscy ludzie papieża: Watykan za zamkniętymi drzwiami, tłum. A. Madziarska, J. Madziarski, Warszawa 2009. [11] Wspólnota naśladująca Karola de Foucauld, urodzonego w Sztrasburgu w 1858 roku. Utraciwszy wiarę w młodości, Foucauld służył jako oficer armii w Północnej Afryce, a także wziął udział w wyprawie do Maroka w 1883 r. Po powrocie do Francji udał się na pielgrzymkę do Jeruzalem, gdzie przez siedem lat przebywał w klasztorze trapistów. Wyświęcony w 1991 r., zapragnął żyć jak Jezus, pośród osób najbardziej odrzuconych. Mieszkał na pustyniach Północnej Afryki i stworzył podwaliny duchowej rodziny bazującej na Ewangelii. Umarł przed zakończeniem swego dzieła, zamordowany przez maruderów w 1916 roku. Dzisiaj bractwo Jesus Caritas realizuje pragnienie Karola de Foucauld, aby „przebywać w obecności Boga, żyjąc jednocześnie wśród ludzi”. (Cytat zaczerpnięty ze strony internetowej dostęp przyp. tłum.). Członkowie bractwa spotykają się raz w miesiącu. Rozmawiają o Piśmie świętym, modlą się przed Najświętszym Sakramentem oraz opowiadają o swoim życiu. [12] Ostatnie z jego wystąpień miało miejsce 6 czerwca 2008 roku. Zarówno Wyznania egzorcysty (1991), jak i Nowe wyznania egzorcysty (2002) stały się europejskimi bestsellerami. Ksiądz Amorth pojawiał się w licznych publikacjach, w tym na łamach „The Daily Telegraph” (Nick Pisa, Vatican to Create More Exorcists to Tackle Evil, 30 grudnia 2007) i „The New York Times”, 1 stycznia 2002. [13] W 2002 roku ksiądz Amorth powiedział włoskiej agencji prasowej ANSA, że „pod fenomenem Harry'ego Pottera widnieje podpis księcia ciemności, diabła”. Potępił także próby rozróżniania białej i czarnej magii: „Taki podział de facto nie istnieje, gdyż magia zawsze jest ukłonem w stronę diabła”. Jego wywód stał się obiektem publicznej debaty i został opisany w wielu magazynach oraz na licznych portalach internetowych, w tym także w artykule A Priest Not Intimated by Satan or by Harry Potter w „The New York Times”, styczeń 2002. Całkiem niedawno, bo 15 stycznia 2008 roku, pewien włoski uczony skomentował książki o Harrym Potterze w oficjalnej gazecie Watykanu „L'Osservatore Romano”, pisząc, że rzeczona seria wpisuje się w „starą gnostycką pokusę mieszania zbawienia i prawdy z tajemną wiedzą”. Oprócz ataków na Harry'ego Pottera, ksiądz Amorth wypowiadał się również na temat Hitlera i Stalina, którzy, jego zdaniem, byli opętani przez diabła, „The Daily Mail”, Londyn, Nick Pisa, 28 sierpnia 2006. [14] Paci, The Smoke of Satan in the House of the Lord; tekst po raz pierwszy opublikowany w magazynie „30 Days”, czerwiec 2001, s. 30. [15] Tamże, s. 30—31. [16] Tamże. [17] Stowarzyszenie powołane do życia w 1968 roku przez Don Oreste Benzi'ego miało na celu dotrzeć do młodych, którzy „nie są w stanie przetrwać pozostawieni samym sobie”. Jest obecne w osiemnastu krajach i pracuje na rzecz poprawy bytu osób z marginesu społecznego: narkomanów, prostytutek i ofiar sekt. dostęp: [18] Więcej informacji, zob. Lewis, Ecstatic Religion: A Study of Shamanism and Sprit Possession,, s. 36—38, 80—83. [19] Por. M. Simons, Paris Journal; Land of Descartes Under the Spell of Druids?, „The New York Times”, 30 kwietnia 1996. [20] Zważywszy na tajność sekt, trudno stwierdzić, czy przytoczone liczby odzwierciedlają stan faktyczny. W książce Sette Sataniche (Sekty satanistyczne) włoski psychiatra Vincenzo Maria Mastronardi i psycholog Ruben De Luca wskazują, że poznanie rzeczywistej liczby sekt satanistycznych jest wręcz niemożliwe, s. 92. Sprawę komplikuje dodatkowo to, że niektórzy uczeni za satanistyczne uznają przeróżne wierzenia, np. voodoo czy wicca. Zdaniem jednego z ekspertów, satanizm można postrzegać jako formę skrajnego cynizmu: „Jest to sposób patrzenia na świat jak na dżunglę, w której przetrwać mogą jedynie najsilniejsi. W rzeczywistości bez jakichkolwiek barier można czerpać ze złych przykładów. Idealnym wzorom do naśladowania przeciwstawia się pragnienie ekstremalnych rozwiązań w celu osiągnięcia władzy za wszelką cenę” (Carlo Climati, cytowany przez dziennikarza Nicholasa Rigillo w artykule Satanic Murders Just the Tip of an Iceberg, Claims Roman Church, zamieszczonego 5 stycznia 2005 na australijskim portalu dostęp: [21] Ksiądz Gramolazzo twierdzi, że Międzynarodowe Stowarzyszenie Egzorcystów od wielu lat bada możliwości zainicjowania programu szkoleniowego dla egzorcystów, czego wcześniej nie było w stanie uczynić. [22] Legioniści Chrystusa, zgromadzenie powołane do życia przez ojca Marciala Maciela w Meksyku w 1941 roku, są obecnie najszybciej rozwijającą się organizacją katolicką na świecie, obecną w ponad dwudziestu krajach. Związany z nimi jest liczebny ruch zrzeszający świeckich i duchownych zwany Regum Christi. Legioniści są w większości uważani za formację o poglądach prawicowych ze względu na swoje zaangażowanie w szerzenie społecznej nauki Kościoła wyrażanej przez Stolicę Apostolską. Ruch ten był od początku silnie wspierany przez Watykan, a w szczególności przez Jana Pawła II. Zdaniem kościelnych liberałów, Legioniści naruszają postępowe założenia Drugiego Soboru Watykańskiego. Zob. opr. aw/aw 3,578 Likes, 102 Comments - MARCELINA ZIĘTEK (@marceepan) on Instagram: "Macie swoje pielęgnacyjne rytuały? 淪 ♀️jak nie to najwyższa pora, żeby je wyp" MARCELINA ZIĘTEK on Instagram: "Macie swoje pielęgnacyjne rytuały? 🧖🏻♀️jak nie to najwyższa pora, żeby je wypracować.„Polacy, nawróćcie się, póki jest czas!” – zaapelował dziś Lech Dokowicz, jeden z organizatorów odbywającego się we Włocławku spotkania ewangelizacyjnego „Polska pod Krzyżem”. Wygłosił on konferencję pt. „Odrzucenie Krzyża i walka duchowa w współczesnym świecie”.Dokowicz przytoczył świadectwo swojego życia wspominając, że przez 20 lat pędził los emigranta. „Przebywałem w Stanach Zjednoczonych w środowisku filmowców. Poddany byłem inicjacji satanistycznej, zły duch dawał mi obietnice, co mogę zyskać, jeśli opowiem się za nim. Ale moja matka modliła się 17 lat o moje nawrócenie i w jeden dzień przeżyłem nawrócenie, przyjęła mnie wspólnota Kościoła katolickiego, poczułem moc modlitwy, bo modlili się za mnie nieznani ludzie” – rozpoczął swoją konferencję że nie ma ważniejszego pytania niż to, gdzie trafimy po śmierci: do życia wiecznego czy do wiecznego potępienia. Opowiadając o pracy nad poszczególnymi filmami, mówił o wezwaniu, jakie Bóg stawia wobec człowieka. „Nakręciłem pierwszy film o prześladowaniu chrześcijan w krajach muzułmańskich. Jaką łaską jest, że każdego dnia możemy pójść do kościoła, każdego dnia możemy poprosić kapłana o spowiedź, każdego dnia karmić się Ciałem Pańskim. Wielu z nas tego nie docenia, bo ta ziemia utkana jest krzyżami, kapliczkami, świątyniami” – mówił współorganizator Dokowicz nawiązał też do kryzysu, jaki przeżywa Kościół w związku z czynami pedofilskimi, jakich dopuścili się niektórzy duchowni. „Trzeba to wypalić, ale trzeba też zrozumieć, ze zły duch chce oddzielić ludzi od kapłanów, to jest wojna przeciw kapłanom, bo jak ludzie odwrócą się od kapłanów, to nie ma sakramentów. Dlatego musimy otoczyć modlitwą kapłanów, stanąć przy nich. To jest zadanie dla nas świeckich” – apelował „Polski pod Krzyżem” mówił też o ochronie życia. „Pojechaliśmy do Holandii i chcieliśmy rozmawiać z lekarzami, którzy zabijają ludzi starszych. Naszym celem był tzw. ojciec chrzestny eutanazji. Pracował na oddziale noworodków, jak rodziło się chore dziecko, sam podejmował decyzję o jego życiu lub śmierci. Okazało się, że w domu tego człowieka odbywały się satanistyczne rytuały, cały dom pełen był satanistycznych obrazów. On do końca nie zrozumiał, kim jesteśmy, wypowiedział zdania, dzięki którym wielu zrozumiało czym jest eutanazja. To jest ciemność, to jest coś, co sprawia, że w momencie odchodzenia ze świata, gdy człowiek mógłby odjąć decyzję o powrocie do Boga, nie daje się na to szansy” – wyjaśniał receptę na walkę ze złem Dokowicz podał modlitwę. „Dlaczego się nie modlisz, dlaczego modlitwa nie jest na pierwszym miejscu?” – pytał prelegent wskazując, że obrońcy życia w Ameryce całą dobę modlą się. „Po 10 latach pracy przed klinikami w USA, w stanie Nowy Jork zamknięto połowę klinik aborcyjnych i uratowano życie wieczne wielu osób – wskazywał.„Co mówi nam Pan Bóg? Nasze działania muszą wypływać z doświadczenia modlitwy, z kolan, musimy pełnić Jego wolę, a nie realizować swoją” – mówił Dokowicz. „Wielu myśli o grzechach przeciwko życiu. Zabijanie nienarodzonych jest w oczach Boga tak potworne, że woła o pomstę do nieba, a to znaczy, że nie będzie pokoju w żadnym narodzie, dopóki będą trwały takie czyny. Jeśli znajdą się ludzie, którzy zniosą te przepisy o aborcji, Bóg pobłogosławi tak, że będziemy płakać ze szczęścia. Ustanawiający prawa aborcyjne mają krew na rękach i stoją nad przepaścią piekła” – podkreślił prelegent.„Po 1989 r. wielu Polaków porzuciło życie duchowe, przestali modlić się z dziećmi przy ich łóżeczkach, wybrali materializm. Jeżeli dzieci nie są tak wychowywane, nie ma przekazu wiary w domach, żeby ochronić ich przed pokusami, to dzieje się to, co widzimy. Ludzie zaczęli traktować grzech jako zabawę, przyjemność, nic groźnego. Potrzeba więc nawrócenia. Polacy, nawróćcie się, póki jest czas!” – apelował Dokowicz. Zachęcał do zawierzenia się Maryi i stanięcia pod krzyżem. „Będziemy patrzeć w stronę krzyża Pana przez pryzmat życia, by zanieść to, co trudne, ale też i prosić, żeby móc zmartwychwstać”.Organizator spotkania podziękował Panu Bogu za to, że po „wielkiej pokucie” i „różańcu do granic”, pomimo trudności doszło do spotkania we Włocławku. Za decyzję wsparcia i organizacji wydarzenia podziękował też biskupowi włocławskiemu Wiesławowi Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj.Remembering Satan is a lucid, measured, yet absolutely riveting inquest into a case that destroyed a family, engulfed a small town, and captivated an America obsessed by rumors of a satanic underground. As it follows the increasingly bizarre accusations and confessions, the claims and counterclaims of police, FBI investigators, and mental
Kto zarabia na sprzedaży polskich dzieci na ofiary rytuałów satanistycznych – Paweł Bednarz: rozdzielanie rodzeństw i ich wywóz za granicę adopcje zagraniczne łamią podstawowe prawa człowieka politycy ignorują wszelkie zgłoszenia o wywozie dzieci za granicę Watykan – kolebka satanizmu konfiskata dziewczynki przez sąd w Jaworze. 311 207 313 192 193 267 396 346